പാരസൈറ്റ്

Parasite (പരാദം) Bong Joon-ho, ദക്ഷിണകൊറിയ, 2019

എല്ലാവർക്കും ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു പടം ഇഷ്ടമാകാതെ വരിക എന്നത് ദൗർഭാഗ്യകരമായ ഒരു സാഹചര്യമാണ്. എല്ലാവരും ഇരിക്കുന്ന ബസ്സിൽ നിൽക്കേണ്ടിവരുന്നതുപോലെ, എല്ലാവർക്കും പ്രിയപ്പെട്ട ഭക്ഷണം അപഥ്യമായിരിക്കുന്നതുപോലെ, ഒരവസ്ഥ. ആദ്യകാലത്തൊക്കെ ഇങ്ങനെ സംഭവിച്ചാൽ അത് പരിഹരിച്ചിരുന്നത്
മറ്റുള്ളവർ നമ്മളെക്കാൾ താണ അഭിരുചിയുള്ളവരാണെന്ന് വിശ്വസിച്ചിട്ടാണ്. കാലക്രമത്തിൽ മനസ്സിലായി അങ്ങനെയാകണമെന്നില്ല എന്ന്. ഒരു കലാസൃഷ്ടി ഇഷ്ടപ്പെടുകയോ ഇഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നതിന് അനേകം കാരണങ്ങളുണ്ട്. ഒരിക്കൽ ഇഷ്ടപ്പെട്ട പടം തന്നെ പിന്നീടൊരിക്കൽ കാണുമ്പോൾ ഇഷ്ടപ്പെടാതെയും മറിച്ചും വരാറുണ്ടെന്ന് ആലോചിച്ചാൽ മതിയല്ലോ.

കാനിൽ സ്വർണ്ണം നേടിയതും അസംഖ്യം നിരൂപകരുടെ പ്രശംസ ഏറ്റുവാങ്ങിയതും അസാധാരണമായ ജനപ്രീതി നേടിയതുമായ പടമായതുകൊണ്ടാണ് പാരസൈറ്റ് തീയേറ്ററിൽത്തന്നെ പോയി കണ്ടത്. ചമ്മലും നിരാശയുമായിരുന്നു ഫലം. മലയാളം സീരിയലുകളെ നാണിപ്പിക്കുന്ന അഭിനയം, (ടൈറ്റാനിക്ക് ഉൾപ്പെടെ പല സിനിമകളിൽ മുമ്പ് കണ്ടു കഴിഞ്ഞ) വർഗഘടനയുടെ രൂപകമായി തട്ടുകളുടെ ഉപയോഗം, കോമഡിയും ട്രാജഡിയും അന്യാപദേശവും കൂട്ടക്കൊലയും ഒക്കെ കൂട്ടിക്കുഴച്ച കഥ എല്ലാംകൂടി കണ്ടിറങ്ങിയപ്പോൾ മിണ്ടാൻ പറ്റാത്ത പരുവത്തിലായിപ്പോയി എന്നു പറഞ്ഞാൽ മതിയല്ലോ.

പടം ഇഷ്ടപ്പെടാത്ത സ്ഥിതിക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ട മറ്റു രണ്ട് പടങ്ങളെപ്പറ്റി പറയാം. വേലക്കാരെയും വീട്ടുടമസ്ഥരെയും കഥാപാത്രങ്ങളാക്കി വർഗബന്ധങ്ങളെക്കുറിച്ചും വർഗസമരത്തെക്കുറിച്ചും ചിന്തിക്കുന്ന രണ്ടെണ്ണം. ഒന്ന് A Judgement in Stone (കല്ലിൽ കൊത്തിയ ന്യായവിധി) (Claude Chabrol, ഫ്രാൻസ്, 1995). രണ്ട് The Inheritors (അവകാശികൾ) (Stefan Ruzowitzky, ഓസ്ട്രിയ, 1998). ഇതിൽ ഒന്നാമത്തേത് ഫ്രെഞ്ച് നവതരംഗനായകനായ ഷാബ്രോളിന്റെ മികച്ച ചിത്രങ്ങളിൽ ഒന്നായി പരിഗണിക്കപ്പെടുന്നുവെങ്കിൽപ്പോലും പ്രമുഖ പുരസ്കാരങ്ങളൊന്നും നേടിയിട്ടില്ല. രണ്ടാമത്തേതിന് റോട്ടർഡാം ഫെസ്റ്റിവലിൽ ടൈഗർ അവാർഡും. അപ്പോൾ അത്രയേയുള്ളൂ പുരസ്കാരങ്ങൾകൊണ്ട് നമുക്കുള്ള പ്രയോജനം.